Öncelikle bu kitabın serinin içinde bir dönüm noktası teşkil ettiğini söylemem lazım. Her ne kadar bu derleme toplama sentezleme işi en azından beni ikna etmekten uzak olsa bile. Misal çömez Egwene'in Saliarlı Aes Sedai'lerin başı seçilmesi ya da kapıyolu ve düşler alemi ile irtibat kurulma yöntemlerinin pek çok iletişim eksikliğinden kaynaklı sorunlara çözüm olamaması , kısacası beni hiç bir vakit tatmin etmemiş olan zaman çarkı sistemine dayalı büyü tekniği ve misallerin sonuncusu: Elayne'in erkek kardeşlerinin Rand düşmanlığı .. Gider böyle. Kendime özet geçeyim hemen.
Egwene Salidardan çağrılınca düşler aleminde yolculuğu keşfederek kısa bir vakitte oraya varır. Oradaki Aes Sedailer üç gruba bölünmüştür. Sonunda eski Amyrlin makamı Siuan Sanche'nin ful desteğiyle politik bir kararla yeni makam seçilir. Öncesinde Gawyn, Elayne'in erkek kardeşi ki Rand'ın yanına beyaz kulenin temsilcisi olarak ulaşan kafileyle gelmiştir, ile Egwene aşklarını birbirlerine itiraf ederler. Rand ise tekrar kendi köklerini artaştırmaya başlar ve annesinin Aiel olmadan önce kraliyetle bağlantılı bir soylu olduğunu öğrenir. Salidarda ise Nynaeve kaynaktan kesilen Logar'a tekrar şifa vermeyi başarır ve ardından Sanche ile yardımcısı Leane tekrar büyü gücüne kavuşurlar, zayıflamış da olsalar Aes Sedailer arasında statüleri doğal olarak artar. Bu arada karanlığın Salidar'a sızışına da tanık oluruz. Mat ise birliği ile güneye yol alırken , ki yanına aldığı evlatlık bir veletle, kapıyolundan geçerek Salidar'a gitme emrini veren Rand'dan alır. Elayne'i ve diğer kızları alarak Andor'a başıbozuk ejder destekçilerini de toparlayarak götürecektir. Kendine Sheriam'ı yardımcı olarak atayan Egwene , Nynaeve ile Elayne'i Aes Sedailiğe yükseltir ve Moghedien'in esir olarak kampta gizlendiğini öğrenir. Mat'in birliği kampın yakınlarına varınca hiç hoş karşılanmaz. Sonunda gönülsüzce de olsa Mat ve bir kaç adamı Nynaeve ile Elayne'e ve Tom ile Tearlı hırsız avcısı ve birkaç kıdemli Aes Sedai'ye Ebou Dar yolculuğunda eşlik etmeye karar verir. Amaçları bu şehrin labirent gibi sokaklarında bir depoda kayıp büyülü nesneleri bulmaktır. Egwene ile Siuan ise Salidarlı Aes Sedaileri kuzeye taşınmaya ikna etmeye çalışır. İşin ilginci Aviendha da Mat ile birlike kampa gelenler arasındadır ve Elayne'e Rand ile bir gece beraber olduklarını söyler ve Rand'ı paylaşacak üç kadın kehaneti tamamlanmış olur. Hatırlayalım diğeri de daha öncesinde Rand'a elçi olarak gönderilen Salidarlı Aes Sedai kafilesi ile birlikte yola çıkmıştı. Rand'a kavuşan Min ise tabiri caizse sürtük gibi Rand'a yanaşmaya çalışır. Rand arkadaş kabul eder, bir yandan da huylanır. Min elçilerin yanında Rand'ın casusu rolünü üstlenir. Rand'ın yanına karısı Faile ki nefret getirten bir karakter ve ufak bir İki Nehirli birliği ile varan Perrin şehirde Rand'a yardım için üstlenen Saldealı komutan Lord Bashere ve karısı ile uğraşacaktır. Zira kızları Faile evlerinden kaçarak ailesini pek üzmüştür. Heh he.
Salidarlı Aes Sedailerin biri şehirde bıçaklanır ve Rand suçlu gösterilir. Kendi aralarında bunu gizleyen Aes Sedailer Rand'a tavır alırlar. Tıpkı büyük kuledekiler gibi Rand'ı egemenlikleri altına almaya çalışan bu grubun, tabi ki bu egemenliğin derekesi farklı, böyle bir tuzağa nasıl düşerler anlam vermek zor. Çünkü gözgöre göre kanıtların Rand'ı göstermesi bunun tuzak olduğunu açıkca belli ediyor. Neyse Ogre Loial'ın ailesi sevgilisi felan da onu arar, Rand onları jet hızıyla İki Nehire bırakırken Loial Perrinin kafilesinde Randın yanına gelenler arasındadır. Andor şehrinde bir anda Aes Sedailerin sayısı 13e yani ehlileştirme için gerekli sayıya varınca Rand ve yanındakiler Caemlyn'e kaçıverir. Beyaz Kulenin temsilcilerinin olduğu yere. Orada ise temsilcileri kabul etmişken oyuna gelir ve bayıltılır. Bir sandık içinde sarayan çıkarılıp Beyaz Kuleye kaçırılır. Şehirde asillerden biri de tahta geçmek için suikastlere başlamıştır bayram karışıklığından faydalanarak. Durumdan geç haberdar olan Perrin bin mızrağın kızı, 500 kişilik asilzade ordusu, 5000 kadar erkek Aiel savaşçısı ve bilgelerle birlikte takibe başlar. Zavallı Rand ise işkence altındadır ve kaçırılanlar arasında Min'in de olduğunu öğrenince çılgına döner. Shaio Aielleri ile işbirliği yapan Beyaz Kule Aes Sedaileri tongaya gelir, zira Rand'ı kendi çıkarı için isteyen Shaioların bilge kadını ve liderlerinin emriyle binlercesi kampa saldırır. Bizim grup ise Perrin'in İki Nehir birliği ve Andordan Caemlyn'e yola çıkan yeniden düzenlenmiş Salidarlı Aes Sedaili grupla birleşir. Ve bu hengameye arkadan saldırırlar. Bu sahnelerin güzel anlatıldığını itiraf etmekten kaçınmayacağım. Salidar'da ise Egwene gizlice Logar'ı serbst bırakır, kara ajahlar da Moghedien'i. Moghedien'in bırakılmasında erkek büyünün izinden dolayı Egwene Logan'dan şüphelense de aslında erkekken tekrar kadın olarak hayata geri döndürülen, karanlık varlıkca, bir terkedilmiş sorumludur. Savaşa geri dönelim, Perrin'in kurtlarının da savaşa müdahil olması pek fark yaratmaz. Bu esnada esrarengiz kapıyolları açılır ve Mazrim Taim öncülüğünde kara kule büyücüleri ortaya çıkar ve savaş Rand lehine döner. Rand kurtulur. Ancak Rand'ın emriyle eğitilen yönlendirebilen erkek ordusunun Taim'e bağlılıklarının artması gözlerden kaçmaz. Salidarlı Aes Sedailere ben 6 kişi demişken siz 9 kişi gelip yine emirlerimi çiğnediniz, yeriniz beyaz kuleli tutsak Aes Sedilerinin yanı, hayde azarıyla Rand sakız gibi uzamış olan inatlaşmayı sonunda sonuca bağlamayı başarır. Ve Salidarlı Aes Sedailer bağlılıklarını ilan edip diz çöker.
Yine dubstep etiketiyle yaftalansa da bu albüm ben tek bir tanım kullanacağım. Battlestar Galactica. Etnik etkilerin püfür püfür estiği uzay atmosferinde karanlık ama ümitkar ambiyans oluyor açılımı. Bayan vokalin tüyler kıprıştırıcı katkı sunduğu Sjambok, Orbiting gibi şarkıları dinlemek çok hoş bir deneyim. Gönül isterdi ki Massive Attack'ın Teardrop'u gibi beste yönünden de güçlü şarkılar olsun. Amaan olmasın, bu da yeter.
2000'lerde ismini duyuran indie rock gruplarından Modest Mouse'un en sevilen albümlerinden biri bu. Mıy mıy hatta folk etkisi olsa hiç şaşırmayacağım bir tarz beklerken grunge sonrası amerikan alternatif rock'dan da beslendiklerini farketmek şaşırtıcı doğrusu. Vokaller özellikle aynı şarkıya dahi çeşitlilik ve ruh katmasıyla dikkat çekiyor. Aynı zamanda besteleri müzikaliteden uzaklaştırıp kattığı dramatik hava ile tiyatrallaştırıyor. Pek tercih ettiğim bir yönelim değil. İşin ilginci kabare hissi gitar tonlarıyla da devam ediyor. Dans punk havası için yazılmış Dance Hall amacından ziyade egzotik altyapısı ile akılda yer tutuyor. Manik ruh halinin izlerini Bukowski'de de görmek mümkün. Aslında müzik marjinal değil. Ancak sözlerle ve ince ince kulak kabartmalarla, müziğin içinde akmaktan ziyade bestelere akademik araştırmaya bakar gibi bakma ihtiyacı duyuyorsunuz. Örnekler uzatılabilir, misal Satin in Coffin de White Stripes tadını alıyorum. Ölümün kalımın ana tema işlendiği albüm bu zorluğun üzerinden popüler müziğe yakın nakaratları kullanarak kalkmasını da biliyor. Yine beni rahatsız eden bir seçim. Neyse radyolarda da duyduğumuz Float On pek bir güzel. Aldığım keyiften değil de derinliğinden dolayı 7 verir kaçarım.
İki bölümden oluşan bu EP daha geleneksel durduğu ilk kısmıyla ilgi çekiyor. İkinci bölüm ise elektro pop denemelerle sıkıntı duvarını tırmalıyor. İlk kısım yani March of Zapotec de ise sadece Balkanların değil sankim Meksika nağmelerini de hafiften duyumsayabiliyoruz. Aslında sadece bir şarkıda.
Bu son5 senede çıkardıkları 14. albüm felan. Buna rağmen hala amatör tınlıyorlar. İyi anlamda demedim, olmamışlar gibi. Vokal oturmamış, bateri hiç yok gibi. Alıp götüren tek şey blues etkili sololarla güzelleşen sololar. Şarkılar da akılda kalıcı değil. Ee diyorsunuz ne tarz bir müzik yapıyorlar? Psychedelic rock demişler ama hiç anlamam bu adlandırmadan. Abd'nin buram buram missisippi kokan güney rock'ı, biraz da Lenny Kravitz'in Are You Gonna Go My Way dönemi, ancak çok daha yavaş tempoda. Dinlenilir, can acıtmaz ama irdelerseniz sürüsüyle daha iyi ve eski rock grupları çıkacağına eminim.
Rate Your Music olmasa hayatta ismini namını duyamayacağınız bu antipopüler kült popüler folk-indie rock grubu amerikaya özgü bir müzik yapıyor. Ancak nazilerin katlettiği sembolik isim Anna Frank'i konu alan ve kimi zamanda kafa karıştırıcı kriptik sözleriyle farklı bir yerde duruyor. Pek normal vatandaş oldukları söylenemez yane. İşin aslı hımbıl mımbıl sıkıcı melodiler ve sayıklamalı vokal yerine içten ve duygusal icra edilen vokal kısımları , ana tarzlarına katkıda bulunan diğer türlerin etkisi insanların beğenisini kazanıyor sanırım. Çok basit melodilere dayanan besteler bir yandan efsanevi folk müzisyenlerini hatırlatırken diğer yandan modern, yayımlandığı seneye göre modern sayılabilen grunge etkisini (Two Headed Boy) bile taşıyabiliyor. Ama işin özü yalın ve samimi bir çabanın ürünü olmasına dayanıyor eninde sonunda. Eleştirmen edasıyla dinlediğinizde vokal başta olmak üzere bulunacak kusur elbette mevcut. Bu ise bilerek yapılmış bir seçim gibi duruyor. Suskunlar isimli romanda bilinçli şekilde ney semaisinde hata yaparak mükemmelliği zedeleyen ve bu sayede basit bir insan olduğunu her seferinde kendine hatırlatan Mevlevi şeyhi gibi.
Öncelikle bu kitabın serinin içinde bir dönüm noktası teşkil ettiğini söylemem lazım. Her ne kadar bu derleme toplama sentezleme işi en azından beni ikna etmekten uzak olsa bile. Misal çömez Egwene'in Saliarlı Aes Sedai'lerin başı seçilmesi ya da kapıyolu ve düşler alemi ile irtibat kurulma yöntemlerinin pek çok iletişim eksikliğinden kaynaklı sorunlara çözüm olamaması , kısacası beni hiç bir vakit tatmin etmemiş olan zaman çarkı sistemine dayalı büyü tekniği ve misallerin sonuncusu: Elayne'in erkek kardeşlerinin Rand düşmanlığı .. Gider böyle. Kendime özet geçeyim hemen.
Ben bu albümü seviyorum. Son dönem işlerini modernleştirilmiş arabesk rock şarkılarının kliplerinden bilmekle beraber bu albüm ayrı bir yerde duruyor benim için. Özellikle ilk şarkılar, Boşver, Elalem, Karışmasın Kimseler, Hayat Mars Etti ve Çok Kısa zevkle dinlenesi yanakları sıkılası yanına bir sigara yakılası cimcime şirine parçalar.
Death metali 80ler epik heavy metal üzerinden melodi ile birleştiren grubumuz güzel riflerle doldurarakkaydettiği bu albümle bayağı sükse yapmış, bir o kadar da konu komşunun ayşe teyzenin tepkisini tühh sana yazıklar olsun nidalarıyla üzerlerine çekmişlerdir. Neden çekmesinler ki siyahi ya da diğer bir deyişle çikolata renkli vatandaşları tilt edici lirikler, gururlu onurlu savaşa davet sloganları vessair hakim albüme. Ayrıca ara ara pırtlayan riflerden beste güzelliği açısından bence yeterli verimle faydalanamamışlar. Durgun vokal ve baterinin katkısı da cabası. Kısacası daha iyi olabilirdi.
Garip bir müzik, garip bir grup, garip bir sound. Agresifçe çalınan saksofon, post-punk ağırlığı, vokallerde bazen komik gelen punk tekniği, hatta ve hatta progresif rock bile diyebilirim sadece kulağa değişik gelmesinden ötürü. 4 şarkı 12-13 dakika.
Sadece 25 dakika süren bu konser albümü Bonjor Sespua we fucking great hebelöp hebölöp selamlaması ile gayet kral bir şekilde başlıyor. Ancak bunun bootlegliğini pek anlamadım. Kalite olarak evet. Ancak bu yasal olmayan bir ürünse daha sonraki albümlerine bonus olarak nasıl koyabilirsin ki? Neyse, şarkılar birikisi hariç çok bilindik şarkılar değil. Yine de grubun konser performansının gayet güçlü olduğunu görmemize ne vasat şarkılar ne de kötü kayıt engel olabiliyor. Yalnız vokaller brütalden ziyade sert thrash dolaylarında dolanıyor. Vasat demişken de yanlış anlaşılmalara mahal vermeyelim. Şaşıbeşlerin bile bu dünyada bir alıcısı çıkıyor. Bu minvalde gruuvi yanları kuvvetli, kolay dinlenir besteler olmadığından bahsediyorum yalnızca.
