Çok da etkileyici diyemeyeceğimiz ilk iki albümün ardından epik heavy metalin öncü kuvveti rolüne bu kayıtla bürünüyor Manilla Road. Pelerini takıyor, çıplak göğsüne selam edip kılıcı göğe kaldırıyor. O debdebeyi biraz abartılı buluyorum şu an çünkü baktığım yer şu an. O günlerin heyecanını yaşamadım amma doksanlarda bugün absürt gelen bir gruba laf söyletmeyebilirim. Neyse, gitar çok cılız örneğin burada. Vokal önceki kayıtlarla aynı vokal ama dinlerken bir burnum kaşındı. Besteler de biraz basit, bugün metal müziğin ulaştığı komplike yapıyla karşılaştırırsanız. Lakin prolog ve epilog böyle bir konsept var galiba, sololar, eski usul tatlar. Sadece beklentide hüsranlık olmasın diye uyarıyorum, boş değiller elbet. Bu albüm ile birlikte grup ardı ardına 4 tane iz bırakan kayıt bırakıyor geride. Dinlemek gerenk yane.
7,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder